از «دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران» خداحافظی می‌کنم، اما یاد دانشجویانم با من می‌ماند
دیگر در دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران تدریس نمی‌کنم. برای دانشجویانی که در ترم جاری با آن‌ها کلاس داشتم، آرزوی موفقیت دارم.
زندگی صحنه‌ی یکتای هنرمندی ماست —— هر کسی نغمه‌ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست —— خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد
از همکاران خود در این دانشگاه می‌خواهم با دانشجویان «مقطع کارشناسی» مهربان باشند. بیشتر آن‌ها هنوز وارد جامعه نشده‌اند و تجربه اجتماعی زیادی ندارند. حتی مسیر رفت‌و‌برگشت آن‌ها به دانشگاه و منزل برایشان تجربه‌ای بزرگ محسوب می‌شود؛ چراکه شاید تا دوران دیپلم با والدین خود به مدرسه می‌رفتند و برمی‌گشتند.
بسیاری از دختران هنوز در حال‌وهوای نوجوانی خود هستند و ثانیه‌به‌ثانیه برایشان زندگی پر از احساس و تجربه است. مبادا این احساس را نادیده بگیرید.
اعتقاد دارم تدریس فقط آموزش نیست؛ بلکه باید بتوانی به دانشجوها درس زندگی بدهی، اعتبار و آینده بدهی! جایی باید محکم بود تا آن‌ها هم محکم شوند، جایی باید مهربان بود تا عشق به دیگران را در وجودشان پرورش دهند و جایی باید جدی بود تا یاد بگیرند چگونه از خود دفاع کنند و همه این‌ها باید در عمل باشد، نه فقط در تئوری.
دانشجویان عزیز ایران، هر قدمتان را با عشق بردارید، دنیا منتظر درخشش شماست. از شما می‌آموزم که آینده می‌تواند روشن‌تر باشد.
محمدعلی نژادیان
1404/07/05
