همه انسان ها مى توانند خاص باشند

در كودكى اگر زمين مى خورديم اين موضوع باعث نمى شد كه راه رفتن را براى هميشه فراموش كنيم. اگر به جاى توپ مى گفتيم بوپ، اين اشتباه ما را از پيدا كردن وسائل بازى خود منصرف نمى كرد و آنقدر اشتباه مى كرديم تا بزرگ شويم.
حال بايد از خودمان سوال كنيم چه اتفاقى در جريان بزرگ شدن ما انسان ها ميافتد كه از زمين خوردن مى هراسيم و از جستجو كردن بيزار مى شويم؟
آيا نيازهايمان پايان يافته؟
آيا به هر چه كه مى خواستيم دست يافته ايم؟
آيا ديگر نيازى نداريم؟
آيا براى همه سوال هاى خود پاسخ مناسب پيدا كرده ايم؟
آيا چراهاى بى پايان كودكى ما پايان يافته؟
آيا همه ناشناخته ها را پيدا كرده ايم؟
آيا با پايان رفتن دوران كودكى زمان چراهاى ما به پايان رسيده؟
آيا به اندازه ظرفيت وجوديمان بزرگ شده ايم يا به اندازه يافته هايمان بزرگ شده ايم؟
و اگر به اين سوال ها ادامه دهيم، هزاران سوال ديگر بايد از خود بپرسيم تا چراهاى كودكى مان را پيدا كنيم.
قطعا عواملى در بروز و سركوب اين جستجوگرى نقش داشته است.
در فرآيند رشد به عده اى از انسان ها اين فرصت داده شده تا خلاقيت درونشان را آشكار سازند و براى چراهاى خود جواب پيدا كنند و بالعكس عده اى از اين فرصت صلب شده اند. همچنين تنبلى، عادت و مشكلات زندگى اگر كنترل نشوند باعث خروج از مسير جستجوها مى شود.
شما جزء كدام گروه هستيد؟ مطمئن باشيد در هر گروهى كه هستيد با نيروى اراده كه در درون همه ما هست مى توانيم با عادت ها مقابله كنيم.
راه حل ايجاد تغيير است. فقط كافى است بپذيريم هنوز در درون ما يك كودك است كه به دنبال ناشناخته هاست، سوال هاى بى شمارى دارد كه براى آنها هنوز پاسخ نيافته و هنوز از زمين خوردن نمى هراسد. فقط كافى است بپذيريم كه همه انسان ها با ويژگى خلاق آفريده شده اند و خلاقيت فقط مخصوص دانشمندان و هنرمندان و افراد خاص نيست. پس بايد خود را از هر چارچوبى كه در اطراف ما درست شده و ما را دچار روزمره گى ساخته، خلاص كنيم. محمدعلى نژاديان